To ουσιαστικό ετυμολογείται από το αρχαιοελληνικό ρήμα έλπομαι που σημαίνει ελπίζω, αναμένω, προσδοκώ. Σύμφωνα με τη συγκριτική γλωσσολογία υφίσταται η ινδοευρωπαϊκή ρίζα well, η οποία αποδίδεται ως θέλω, εκλέγω.
Στην απομόνωση εμβαθύνεται η πεποίθηση ότι είναι μόνο το ίδιο το άτομο που αντιμετωπίζει προβλήματα. Σ’ αυτήν την κατάσταση, το άτομο δεν αναμένει την επίλυση των ζητημάτων του, δεν προσδοκά, δεν πιστεύει ότι είναι σε θέση μόνο του ή με άλλους να δράσει. Η μόνη διέξοδος φαντάζει μια εξωτερική βοήθεια ως από μηχανής θεός, αλλά και πάλι δεν τείνει το χέρι του προς το περιβάλλον.
Πηγή:systimiki-therapia.gr/ ( αποσπάσματα)
Πώς γεννιέται η ελπίδα μέσα στον φόβο;
Αυτό που περιγράφουμε είναι μια κατάσταση όπου κυριαρχεί το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης, είναι μια κατάσταση ζωώδης. Τι κάνουμε με τα ζώα για να τα φέρουμε κοντά μας; Πρώτα τα ταΐζουμε και μετά τα θερμαίνουμε με ένα χάδι.
Αν θέλουμε να είμαστε ενεργοί στην κοινωνική αλληλεγγύη, δεν απαξιώνουμε ούτε τους φόβους, ούτε τις επιθυμίες ούτε το πρόσκαιρο των ελπίδων των ανθρώπων. Τους φέρνουμε κοντά μας και διαμέσου ημών και με άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα.
Ας θυμήσουμε τι σημαίνει άνθρωπος. Η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το «άνω θρώσκω», δηλαδή κοιτάω προς τα πάνω. Αντί να βαδίζω με σκυφτό το κεφάλι, αντιμετωπίζω το παρόν και το μέλλον μου αισιόδοξα, ελπίζω ότι η επόμενη μέρα θα έιναι καλύτερη από την προηγούμενη, έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και πίστη ότι οι δυνάμεις του σύμπαντος θα είναι βοηθοί μου.
Ο Ιωάννης Πολέμης έγραψε:
«Μην φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην Πίστη επάνω την Ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα»
Όσοι πέρασαν από το στάδιο της απομόνωσης στο στάδιο της κοινωνικοποίησης αναφέρουν ότι κατά τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης μοιράστηκαν φόβους, άγχη, επιθυμίες και προβλήματα και διέρρηξαν την απομόνωση.
Φυτρώνει ο σπόρος της ελπίδας, χωρίς φόβο αυτήν την φορά. Μιας ελπίδας ισχυρής γιατί θέλει, γιατί ο άνθρωπος με αναπτερωμένο το ηθικό του έχει ασκήσει τη θέλησή του.
Άρα η κοινωνική αλληλεγγύη ενδυναμώνει το άτομο εσωτερικά και εξωτερικά. Εσωτερικά έχει επιτευχθεί η σύνδεση επιθυμίας (πάντα χωρίς προσκολλήσεις) και θέλησης. Εξωτερικά το άτομο έχει ενταχθεί σε μια μαχόμενη ομάδα με έναν κοινό σκοπό, πχ να σιτισθούν άπορες οικογένειες, να στεγαστούν άστεγοι, να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε όσους δεν πλήρωσαν το χαράτσι, να στηριχτούν ψυχολογικά οι βασανισμένοι από το κάμα της ζωής.
Όσο ο άνθρωπος ενδυναμώνεται τόσο ισχυροποιείται και η ελπίδα. Η ελπίδα που στηρίζεται στην θέληση και στην πίστη οδηγεί σε δράση και σε περαιτέρω κοινωνική αλληλεγγύη.
Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν σε πολλά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης για να λάβουν βοήθεια, στηρίχθηκαν, και όταν ένιωσαν δυνατοί ανέλαβαν πρωτοβουλίες και οι ίδιοι βοηθώντας άλλους. Είναι μια αισιόδοξη προοπτική.
Στην αρχή τίθενται μικροί στόχοι που μπορεί να αφορούν μικρές κοινωνικές ομάδες ή ανθρώπους που είναι έτοιμοι να κάνουν ένα βήμα τη φορά. Στην συνέχεια οι μικρές ομάδες μπορούν να γίνουν όλο και πιο μεγάλες, και στο τέλος κινήματα που θα μεταμορφώσουν ριζικά όλη την κοινωνία.
Αυτό που για κάποιους μοιάζει ακατόρθωτος στόχος και για άλλους μακρινό όνειρο, ίσως κάποια στιγμή αγγίξει τα όρια του εφικτού.
-----------------------------------------------------------
Η επιθυμία ένα φυσικό συναίσθημα που μπορεί να μας οδηγήσει παρακάτω αρκεί να παντρευτεί με την θέληση.
